Хуб, дар принсипи тааҷҷубовар нест, ки чашмони ин хонум ҳангоми дидани хурӯс, ки танҳо дар чашмонаш меафтад, равшан мешавад, ӯ албатта дикро мемакид, хуб аст ва худи ҷинс аз афташ дар аввал осон набуд. Ман намефаҳмам, ки чӣ тавр вай онро даровард, зеро он хеле калон аст, вай равшан аст, ки духтарро аз чунин дикҳо сӯхтааст, барои ҳамин вайро ба ин гуна зеҷиҳои калон ҷалб мекунад, вайро воқеан хуб мезад.
Малламуй аз афташ шиканҷа карданро дӯст медорад, бинобар ин ӯ ҳамеша метавонад хурӯси мувофиқро барои лаззати худ пайдо кунад, ин дафъа бача ӯро хуб сиҳат кард ва нишон дод, ки сардор кист.